Marilyn Monroe, një nga ikonat më të mëdha të kinemasë dhe kulturës popullore të shekullit XX, u nda nga jeta në moshën vetëm 36-vjeçare. Vdekja e saj, e ndodhur më 5 gusht 1962 në shtëpinë e saj në Los Anxhelos, mbetet edhe sot një nga misteret më të mëdha të historisë së Hollywood-it. Për shumë njerëz, natën e fundit të saj nuk e mbulon vetëm trishtimi, por edhe një mjegull pyetjesh të paqarta: ishte aksident, vetëvrasje apo diçka më e errët?
Marilyn, e lindur si Norma Jeane Mortenson, kishte kaluar një jetë të mbushur me kontradikta. Ajo ishte një grua e ndjeshme që luftonte me pasiguritë e saj, ndërkohë që bota e shihte si simbolin e bukurisë dhe joshjes absolute. Suksesi i madh, marrëdhëniet me disa nga figurat më të fuqishme të kohës, problemet me shëndetin mendor dhe varësia nga medikamentet e bënë jetën e saj një udhëtim të trazuar. Por çfarë ndodhi realisht atë natë të fundit?
Në mbrëmjen e 4 gushtit 1962, Marilyn ishte në vilën e saj në Brentwood. Sipas dëshmive, ajo foli disa herë në telefon me miq e të njohur. Një nga telefonatat e fundit ishte me aktorin Peter Lawford, i cili më vonë dëshmoi se ajo i dukej e trishtuar dhe kishte thënë fjalë të pakuptueshme që ai i interpretoi si një lamtumirë. Rreth mesnatës, sipas raportimeve, ajo ishte mbyllur në dhomën e saj. Shërbyesja Eunice Murray u bë personi që dha alarmin, pasi mëngjesin e 5 gushtit pa dritën ndezur dhe derën e dhomës së mbyllur. Pas thyerjes së derës, Monroe u gjet pa ndjenja në shtrat, me shishe ilaçesh pranë saj.
Raporti zyrtar i mjekut ligjor deklaroi se shkaku i vdekjes ishte “helmim akut nga barbituratet”, duke e cilësuar si vetëvrasje e mundshme. Megjithatë, ky përfundim nuk i dha fund dyshimeve. Shumë elemente të ngjarjes së asaj nate ngjallën teori alternative. Disa besojnë se ajo mund të ketë marrë një dozë aksidentale të tepruar të ilaçeve që përdorte prej kohësh për ankthin dhe pagjumësinë. Të tjerë e shohin si një eliminim të qëllimshëm, të lidhur me marrëdhëniet e saj me njerëz të fuqishëm si presidenti John F. Kennedy dhe vëllai i tij, Robert Kennedy. Teoritë e komplotit shpesh e përmendin mundësinë që Marilyn të dinte sekrete të rrezikshme që mund të komprometonin figura politike.
Një detaj që shpesh theksohet është fakti se në autopsi nuk u gjetën mbetje kapsulash në stomak, duke ngritur pyetje nëse ilaçet ishin marrë nëpërmjet një metode tjetër. Po ashtu, raportet e ndryshme të policisë dhe dëshmitë e personave të pranishëm ndryshonin në disa pika, duke krijuar kontradikta. Kjo ka bërë që historianë, gazetarë dhe biografë të diskutojnë për dekada të tëra mbi të vërtetën.
Pavarësisht këtyre teorive, shumë ekspertë sugjerojnë se më realiste është ideja e një vetëvrasjeje. Marilyn ishte në një periudhë tepër të vështirë emocionale. Karriera e saj ishte në rënie, ajo përballej me presion mediatik dhe me ndjenja të thella vetmie. Episodet e mëparshme të përdorimit të tepruar të medikamenteve dhe dëshirat e saj të shprehura herë pas here për t’i dhënë fund dhimbjes së brendshme përforcojnë këtë këndvështrim.
Nga ana tjetër, pavarësisht hipotezave, një gjë mbetet e qartë: vdekja e Marilyn Monroe i dha fund një epoke të artë në kinemanë amerikane. Ikona e Hollivudit u shndërrua në një figurë legjendare, simbol i bukurisë së brishtë dhe i trishtimit të fshehur pas buzëqeshjes. Misteri i natës së fundit e ka bërë historinë e saj të pavdekshme, duke e kthyer Marilyn në një nga emrat më të diskutuar të shekullit të kaluar.
Ndoshta e vërteta e plotë për atë që ndodhi nuk do të zbulohet kurrë. Dosjet zyrtare, dëshmitë e mbetura dhe analizat e shumta lënë gjithmonë hapësirë për interpretime të reja. Për shumë njerëz, është më e rëndësishme të kujtojnë Marilyn si yllin e ndritshëm që ndryshoi përgjithmonë industrinë e filmit, sesa të përqendrohen në mënyrën tragjike të vdekjes së saj. Trashëgimia e saj si artiste, ikonë mode dhe simbol i emancipimit të femrës mbetet po aq e gjallë sot sa edhe dekada më parë.
Në fund, ajo që e bën historinë e Marilyn Monroe kaq prekëse nuk është vetëm misteri i natës së fundit, por kontrasti mes imazhit publik dhe dhimbjes së saj personale. Ajo mbetet një kujtesë e përjetshme se fama dhe pasuria nuk garantojnë lumturi, dhe se pas shkëlqimit të kamerave shpesh fshihet një realitet shumë më i brishtë.
